Stop the panther!

Kazimierz, prosiłam Cię, żebyś nie dzwonił. Nie wiem jak mam mówić do Ciebie, żebyś zrozumiał..
Wpieprzasz mi się w najmniej odpowiednich momentach, dzwoni ten telefon jak oszalały, szósta rano ja w czepku ochronnym na głowie i z rajstopami na łydkach przewracam się w szaleńczym wyścigu po zieloną słuchawkę. Miałam na dziesiątą do pracy, Kacper miał za mnie zrobić zamówienia a ja miałam to tylko wręczyć, przynajmniej on mi pomaga, doradzi, a Ty dzwonisz tylko i te Twoje zaciąganie samogłosek, moja irytacja sięga zenitu a stopa natrafia na coś ostrego i mnie boli jak cholera! Ale odbieram przecież.. wyciągam rękę i Halo słucham, oh Juliette, nie przeszkadzam Ci? myślę sobie wtedy, spokojnie, no i myślę  również udany żart a Ty się pytasz dalej jaki właściwie jest mój numer mieszkania bo Ty prziecież czekasz niecierpliwie i marzniesz pod klatką! Słuchawka mi się wymyka z dłoni i jak syrena w rajstopie płynę po wykładzinie do drzwi żeby zamknąć je na zasuwkę. Z tego całego zamieszania nie zauważyłam co ciągnie się za moją płetwą
chwileczkę
No to się budzę, szósta rano ciemno i wieje wiatr z niedomkniętego okna. Chciałabym jeszcze dokończyć zamówienia, najwyżej pójdę na dziesiątą albo w ogóle. Nagle dzwoni ktoś do drzwi i to on, którego potrzebuję i nie rozumiem bo pożegnałam się z nim wczoraj.  Nie wiem czego chce
Otwieram - pusto, mogłam się spodziewać
to ktoś inny, albo się chowa, uciekł ten żartowniś
albo w ogóle nie przechodził ulicą Studencką i coś mi się myli


HALO
SŁYSZYSZ MNIE?
HALO HALO HALO HALO

mówię mu, Kazimierz, czego tu szukasz? ja Ci już nic nie dam, nie ma mnie dla Ciebie. zostaw kwiaty i idź, ja czekam, zaraz będzie, schował się za drzwiami, idź Kazimierz, nie dzwoń do mnie więcej


ale ani we śnie ani w rzeczywistości Ty się nie pojawiasz